Να σέβεσαι....

Να σηκώνεσαι παιδί μου στους μεγαλύτερους, έλεγε η μάνα μου.

Μεσημεράκι σε κεντρικό καφέ απολαμβάνω τον καφέ συντροφιά με μια εφημερίδα. Το μαγαζί γεμίζει και αδειάζει σε χρόνο μηδέν.

Η πόρτα ανοίγει κι ένας ηλικιωμένος κύριος μπαίνει μέσα και κάθεται σε ένα τραπεζάκι ακριβώς δίπλα μου. Βγάζει το πακέτο με τα τσιγάρα του και κοιτάζει προς την σερβιτόρα, που μαζεύει κάποιο τραπέζι που άδειασε.

Παρατηρώ, με την σκέψη στο μυαλό, ότι κάτι θα συμβεί, έτσι χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος.

Η σερβιτόρα πάει κι έρχεται χωρίς να δίνει σημασία στον ηλικιωμένο κύριο. Πέρασαν πάνω από 10 λεπτά κι όμως ούτε μια ματιά.

Ο ηλικιωμένος κύριος σηκώνει το χέρι του, για να προκαλέσει την προσοχή της νεαρής σερβιτόρας και της κάνει μια ευγενική κίνηση να έρθει στο τραπέζι.

Η σερβιτόρα με έκδηλη την δυσφορία της πηγαίνει στο τραπέζι.

-Θα μπορούσα να έχω ένα καφέ παρακαλώ; Ρωτάει ο ηλικιωμένος κύριος.

-Δεν βλέπεις ότι δεν είναι μέρος για σένα εδώ, του απαντά αναιδώς η νεαρή.

-Γιατί, καφέ δεν σερβίρεται; Ξαναλέει ο ηλικιωμένος κύριος.

-Εδώ είναι για νέους δεν είναι για γέρους, ανταπαντά με αγένεια η σερβιτόρα.

Ο ηλικιωμένος κύριος σηκώθηκε, μάζεψε από το τραπέζι τα τσιγάρα του και χάθηκε στο πεζοδρόμιο.

Σηκώθηκα μάνα. Μόλις τον είδα σηκώθηκα κι έφυγα από το καφέ και δεν ξαναπάτησα ποτέ εκεί.

Iznogood