Εκλογικά και άλλα....

Γερμανικό Μοντέλο

ή Ελληνικό Μπορντέλο;

Λύση ψάχνει να βρει το κυβερνών κόμμα, όσον αφορά το εκλογικό σύστημα, που κρίνεται ότι είναι σημείο διαφθοράς και διαπλοκής. Το Γερμανικό μοντέλο αλά Ελληνικά που προωθείται για την αλλαγή του ισχύοντος εκλογικού, θα πρέπει να μπει σοβαρά στο μικροσκόπιο και να περάσει από σαράντα κύματα, όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο παρά μόνο, για την ικανότητα που έχουμε ως λαός, το Γερμανικό μοντέλο να το κάνουμε Ελληνικό μπορντέλο.

Για να υπάρξει κάποια σοβαρή προσέγγιση του Γερμανικού μοντέλου, θα πρέπει να υπάρξουν δυο δεδομένα.

Πρώτον πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση των εκλογικών περιφερειών με έναν νέο Καποδίστρια, που θα διαμορφώνει και τον εκλογικό χάρτη, από όπου θα εκλέγονται οι βουλευτές και

Δεύτερον τα Ελληνικά κόμματα, να γίνουν πραγματικά Κόμματα(όπερ σημαίνει παραγωγή και προαγωγή της δημοκρατίας, της ισονομίας, της συνεργασίας, των νέων ιδεών και της αξιοκρατίας) και όχι ΕΠΠΣ (Εταιρείες Προώθησης Προσωπικών Συμφερόντων).

Πληθυσμιακά η Ελλάδα θα μπορούσε να λειτουργεί με μια κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της τάξης των 150 με 180 βουλευτών. (Το ξέχασε αυτό άραγε ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας; Το είχε προτείνει ο ίδιος το 1993-4, στα 9+1 σημεία της Πολιτικής Άνοιξης). Όμως η εξυπηρέτηση των ημετέρων δεν είναι ικανοποιητική από τον διορισμό τους σε ΔΣ και θέσεις συμβούλων. Γι αυτό ίσως χρειαζόμαστε τους 300 του «Λεωνίδα».

Ο σχεδιασμός για τον νέο Καποδίστρια δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει αν δεν εξευρεθούν πόροι για την εύρυθμη λειτουργία των νέων Δήμων και Περιφερειών. Με τα κοινοτικά κονδύλια και προγράμματα και την γραφειοκρατία που διέπει το Ελληνικό κράτος, μάλλον χλωμό μοιάζει να αναπτυχθεί η περιφέρεια και να αποκεντρωθεί η διοίκηση. Άρα σημαντικό είναι να βρεθεί ο τρόπος ανεξαρτητοποίησης των Περιφερειών και των Δήμων από το υπουργείο οικονομικών και να έχουν την δυνατότητα δημιουργίας μικρών παραγωγικών ενεργειακών μονάδων, ανταποδοτικών προς αυτούς αλλά και προς τους πολίτες. Η αυτοδιαχείριση είναι σημαντική για να είναι δημιουργικοί και παραγωγικοί οι Δήμοι και οι Περιφέρειες(ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ανακύκλωση κλπ κλπ).

Εξάλλου δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε νέους Δήμους, με μια μεγάλη πόλη πρωτεύουσα, αφήνοντας στο έλεος του Θεού( όχι τον Κων/νο Καραμανλή) τα υπόλοιπα διαμερίσματα-κοινότητες(εμένα μου αρέσει το χωριά). Η διαμόρφωση και η ανάπτυξη των νέων δήμων πρέπει να είναι ισορροπημένη για να μην υπάρχει μετακίνηση πληθυσμών στα κέντρα και εγκατάλειψη της περιφέρειας.

Βέβαια το μοντέλο των δήμων του Καποδίστρια 1 δεν λειτούργησε γιατί οι κυβερνώντες δεν ήθελαν να υπάρξει ανάπτυξη τους χωρίς την κεντρική παρέμβαση. Κοινώς κατάσταση ομηρίας και αλληλοεξυπηρέτησης και εξάρτησης.

Περνώντας στον εκλογικό νόμο, βλέπε Ελληνογερμανικό μοντέλο, και γνωρίζοντας ότι η συναίνεση μεταξύ των κομμάτων, είναι μόνο για τα λεξικά και τους λογοτέχνες, θα πρέπει τα κόμματα να αποφασίσουν ότι η Βουλή χρειάζεται τους άριστους στις κοινωνίες τους, κι όχι τους αρεστούς στα κομματικά επιτελεία. Η νέα Βουλή δυστυχώς ανέδειξε βουλευτές που η θέση τους μόνο για την Βουλή δεν θα ήταν, σε οποιαδήποτε κράτος του κόσμου.

Η λογική του κομματόσκυλου βουλευτή πρέπει να γίνει παρελθόν. Το καταλαβαίνω ότι χρειάζεται μια κομματική γραμμή, πάνω στο πρόγραμμα του κόμματος που κυβερνά, αλλά με την συζήτηση την ανταλλαγή απόψεων αλλά και των διαφωνιών, μπορεί να υπάρξει η εύρεση της καλύτερης λύσης. Δυστυχώς βέβαια στην Ελλάδα έχουμε μάθει να μιλάμε κι όχι να ακούμε. Με πρώτους διδάξαντες τους εκπροσώπους μας στην Βουλή.

Αν τα κόμματα λειτουργούσαν ως κόμματα(να μην επαναλαμβάνομαι) θα υπήρχε και προαγωγή της δημοκρατίας, της αξιοκρατίας και έργου, ουσιαστικού και όχι χειροκροτηματικού. Οι διαδικασίες ανάδειξης μέσα από διαφανείς διαδικασίες των υποψηφίων βουλευτών, μέσα από τις κομματικές οργανώσεις, δεν θα πείραζε κανέναν από τους σημερινούς βουλευτές στο να υπάρχει και λίστα. Οι κομματικές οργανώσεις μπορούν να το διεκδικήσουν, αρκεί να είναι κι αυτές «καθαρές» και να το προτείνουν. Όλοι (από τους προέδρους μέχρι τις κομματικές οργανώσεις) μιλούν και λένε ότι ψάχνουν για τους ικανούς και τους άριστους. Ας το αποδείξουν μέσα από αυτές τις διαδικασίες. Και τότε θα εκπλαγούν πόσοι είναι αυτοί, που ήταν στο περιθώριο, γιατί δεν συνδιαλλάχτηκαν.

Η συλλογικότητα και η αξιοκρατία είναι το ζητούμενο και το απαιτεί η βάση, ο λαός, ο ψηφοφόρος. Έτσι θα υπάρξει και η απεμπλοκή από την διαπλοκή και τα συμφέροντα. Μέσα από την ανάδειξη των αρίστων, των ικανών, των δημιουργικών μυαλών για την ανάπτυξη της πατρίδας μας. Περιθώρια δεν υπάρχουν. Είναι ίσως η μόνη μας ευκαιρία να αντιστρέψουμε το κλίμα που κυριαρχεί και επικρατεί για την Ελλάδα.

Ο πολίτης θα πρέπει να επιλέγει το κόμμα που τον εκφράζει και τον βουλευτή που τον ικανοποιεί. Δεν είναι αναγκαίο να συμπίπτουν κομματικά οι δυο αυτές επιλογές. Ίσως είναι και ένας τρόπος να καταγράφεται και η σκέψη του απλού Έλληνα, μέσα από την κορωνίδα της Δημοκρατίας, την ψήφο, κι όχι από τις δημοσκοπήσεις και τους καλά αμειβόμενους δημοσκόπους, που προσπαθούν να διαμορφώσουν κι όχι να καταγράψουν τις τάσεις που επικρατούν.

Σπύρος Σιδέρης