Απαγορεύεται το κάπνισμα…

Απαγορεύεται το κάπνισμα…

Καπνίζω και καπνίζω πολύ. Δεν ξέρω αν είναι εθισμός στη νικοτίνη ή απλά η νευρικότητα με οδηγεί στο να είμαι με ένα τσιγάρο στο χέρι, αλλά δεν με απασχολεί πλέον. Τη μόνη φορά που με απασχόλησε βέβαια ήταν όταν την 1η Ιουλίου 2007, απαγορεύθηκε το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους στην Μεγάλη Βρετανία, συγνώμη, Ηνωμένο Βασίλειο ήθελα να πω, μην παρεξηγηθούν οι φίλοι μας οι Γάλλοι.

Μέσα σε μια νύχτα άλλαξε ο τρόπος ζωής για εκατοντάδες χιλιάδες καπνιστές. Κι όμως αν εκείνη την μέρα ερχόσουν για πρώτη φορά στο Λονδίνο δεν θα καταλάβαινες ότι ήταν η πρώτη μέρα της απαγόρευσης του καπνίσματος. Χωρίς σχόλια και χωρίς αντιρρήσεις όλοι ανεξαιρέτως, κι εμού προσωπικώς, αφού κατέβαινα κι ανέβαινα τρεις ορόφους χωρίς ασανσέρ για να πάρω μια τζούρα καπνού, αποδεχτήκαμε την απαγόρευση.

Δεν συμφωνώ με την γκετοποίηση, κάθε είδους, ποσώς δε των καπνιστών. Ούτε θα θελα να ισχύει ότι ίσχυσε, για λίγους μήνες ευτυχώς, στις υπαίθριες στάσεις των λεωφορείων. Τι ίσχυε; Απαγορεύονταν να καπνίζεις σε απόσταση μικρότερη των15 μέτρων από την στάση. Τρελό ε; Ναι ήταν, αλλά το σεβάστηκαν για όσο ίσχυε, κι όταν κατάλαβαν ότι ήταν τρελό, το απέσυραν. Όμως είναι επιλογή μου να καπνίζω και θέλω και κάποιους χώρους να μπορώ να το κάνω. Γι’ αυτό το λόγο έφτιαξαν υπαίθριους χώρους προστατευμένους από την βροχή (για Λονδίνο μιλάμε) κι έτσι ήταν όλοι ευχαριστημένοι.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και στην Ελλάδα αν ενθυμίστε βεβαίως- βεβαίως, όταν ο Αβραμόπουλος ενεργοποίησε το νόμο για την απαγόρευση του καπνίσματος. Απαγορεύεται το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους έλεγε ο νόμος, ΑΛΛΑ, επιτρέπεται εκεί, εκεί κι εκεί. Δηλαδή το αδιανόητο που συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Ο κάθε νόμος να έχει και τα παράθυρα του. Ίσως είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο με τόσο ευάερη και ευήλια νομοθεσία.

Θα μου πεις ίσως ότι, αν δεν υπάρχουν εξαιρέσεις δεν επιβεβαιώνεται ο κανόνας, κι εγώ θα συμφωνήσω. Όμως δεν μιλάμε για κανόνα, μιλάμε για νόμο που ισχύει για όλους. Μόνο όταν ο νόμος ισχύει για όλους μπορεί να γίνει σεβαστός. Αν με το καλημέρα ο νομοθέτης βιάζει τον νόμο που θέσπισε, τότε ο πολλαπλός βιασμός θα είναι αναπόφευκτος. Και δυστυχώς γινόμαστε εκούσια και ακούσια όλοι μας βιαστές των νόμων και των ίδιων των ζωών μας.

Δεν το παίζω Ευρωπαίος, αλλά με ενοχλεί να πηγαίνω σε μια δημόσια υπηρεσία και να καπνίζουν πίσω από το τζάμι, ενώ οι πινακίδες που απαγορεύουν το κάπνισμα βγάζουν μάτι. Πόσο μάλλον σε νοσοκομείο να βλέπω νοσηλευτικό και μη προσωπικό να φουμάρει ανενόχλητο μέσα στα γραφεία.

Παραδόξως το κάπνισμα απαγορεύεται και στην Τουρκία σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Και παρότι την επισκέπτομαι πάρα πολύ συχνά δεν έχω δει ακόμα έστω και μια μικρή παραβίαση της απαγόρευσης του καπνίσματος. Αυτό που είδα ήταν κάτι παρόμοιο με την Αγγλία. Υπάλληλοι, δημόσιοι ή ιδιωτικοί να είναι στο πεζοδρόμιο και να καπνίζουν το τσιγάρο τους στο διάλειμμα!!!

Γράφει ο Σπύρος Σιδέρης

Iznogood